معرفی و بررسی بازی Please Don’t Touch Anything
بازی Please Don’t Touch Anything ماجرای بامزه ای از درخواست فردی که می خواهد تنها چند دقیقه از اتاقی بیرون رود تا به دستشویی برسد! در آغاز داستان گیم خیلی ساده و شاید فان به نظر می آید ولی کم کم وارد پیچ خم هایی می شود که در طی آن مجبور خواهید شد به هرچیزی دست بزنید!
عوامل استودیو BulkyPix می خواهند تا گیم Please Don’t Touch Anything را در بین گیم های مستقل سرآمد سازند و این بازی جالب را به مرتبه ای در خورشان هدایت کنند که البته باید دید تا چه میزان در این کار موفق عمل می کنند.
بازی Please Don’t Touch Anything ماجرای بامزه ای از درخواست فردی که می خواهد تنها چند دقیقه از اتاقی بیرون رود تا به دستشویی برسد! در آغاز داستان گیم خیلی ساده و شاید فان به نظر می آید ولی کم کم وارد پیچ خم هایی می شود که در طی آن مجبور خواهید شد به هرچیزی دست بزنید!
در شروع گیم “لطفاً به هیچی چیزی دست نزن” گفت و گویی ساده وجود دارد. در این گفتگوها، شما به قصد دیدار با دوستتان به سراغ او رفته و در این بین از شما می خواهد تا زمانی که به سرویس بهداشتی می رود شما چند دقیقه در جایگاه او قرار بگیرد اما شیطنت نکرده و به چیزی دست نزنید.
اما مگر می شود با وجود قطعه توسی رنگی که یک دکمه قرمز وسوسه کننده بزرگ بر روی آن تعبیه شده، برآورده کردن خواهش دوستتان تا به این حد آسان باشد؟ دکمه ریست، ورقی که روی دیوار نصب شده، و همان دکمه قرمز در بین قطعه وصل شده به صفحه نمایش پیکسلی، شدیداً حس گیمر را تحریک می کند تا آن را فشار دهد.
خب پس اگر کنجکاوی به شما غلبه کرد و باخروج دوست بیچاره تان دست به وسایل آن جا زدید، منتظر چالش های پیش رو نیز باشید. با فشار آوردن به روی دکمه قرمز، پا به مراحلی خواهید گذاشت که برای خاتمه دادن به آن مجبور می شوید به هرچیزی که آن جا هست دست بزنید!
با ورود به این دنیای ممنوعه، در انتظار موجودات فرا زمینی که از سیارات دیگر به سراغتان می آیند باشید. انفجارهای بسیار مهلک و احتمالاً قطع ارتباط تمامی اطلاعات روی صفحه نمایش، ازدیگر تبعات گوش نکردن به حرف دوستتان می باشد که باید به تنهایی آن ها را حل کنید.
گیم پلی بازی Please Don’t Touch Anything
گیم پلی این بازی به روش اشاره ای ساخته شده، به این صورت که شما با فشاردادن دکمه های متنوع یا برداشتن گزینه های مخفی در داخل قطعه اسرارآمیز، مراحل بازی را پشت سر می گذارید.
وجود چنین گیم پلی بدون زرق و برق و به شدت ساده ای، که البته حجم کلی آن هم خیلی کم است موجب این شده که “لطفاً به هیچی دست نزن” که به اختصار با نام PDTA شناخته می شود، مبدل به گیمی پرسرعت با چندین پایان شود. به طوری که با لمس تنها ۳ دکمه با زمانی کمتر از ۶۰ ثانیه، پایان بخش اول را می بینید.
این روند از مرحله های ساده استارت می خورد و کم کم به بخش های سخت تر و مهیجی وارد می شود که در آن روش های معماگونه ای را برای حل کردن آن باید استفاده کنید و حتی لازم است رقم های تازه ای کشف کرده و با ترتیب هوشمندانه ای به فشردن دکمه ها دست بزنید.
با وجود چنین ویژگی های جالب توجه و تحسن برانگیزی، Please Don’t Touch Anything تبدیل به الگو ای از گیم هایی ویدئویی با پردازشی آسان شده است. مثلاً اگر چندین بار پشت سرهم به دکمه قرمز ضربه بزنید، آیتم هایی مثل پیچ گوشتی یا حتی چکش برای شما به دست می آید.
هر کدام از این ابزار، به شما این امکان را می دهد که هرچه بیشتر به اشیا مخفی شده در داخل پنل دست پیدا کنید. شما با در اختیار داشتن پیچ گوشتی جادویی خود به راحتی می توانید به ۴ دکمه که با رنگ های زرد، آبی، سبز و قرمز نشان داده شده اند دست بیابید.
گیمر با فشردن این دکمه ها بر اساس ترتیب خاصی، قادر خواهد بود به پنل های جدیدی راه یابد که با ورود به آن ها توانایی پیدا کردن ترتیب عددها و همین طور یافتن پنل های دیگری را کسب می کند. با دست یابی به هرکدام از این پنل ها، اتیکت مرتبط با آن به دیوار وصل می شود.
کاملاً واضح و مبرهن است که تیم طراح بازی علاوه بر استفاده از ایده های خلاقانه با بهره گرفتن از تصاویر بصری پیکسلی، سعی خود را بر این داشته اند که فرم کلی بازی و گرافیک آن در اوج سادگی باشد. پس انتظار خلق صحنه هایی چشم گیر از پایان بندی هر بخش را نداشته باشید زیرا این اتفاق هرگز نخواهد افتاد.
البته داشتن چنین انتظار زیادی از Please Don’t Touch Anything را می توان نا معقول خواند. زیرا وجود سادگی بازی، درهسته مرکزی آن مرتبط با الگوریتم وسعت بخشی آن می شود. با شروع بای این پرسش به ذهن شما می آید که دقیقاً با یک دکمه قرمز در وسط صفحه نمایش، چه کاری می توان انجام داد؟
و در ادامه بازی و ورود به جهانی که از آن بر حضر داشته شدید، چنین به پاسخ سؤال خود خواهید رسید که: برای ختم به خیر شدن این اتفاق چه کارهایی را باید انجام بدهم؟
شک نداشته باشید که همین امر چنان این بازی را برای شما جذاب می کند که در محیط ساده آن غرق شده و به تنها چیزی که فکرمی کنید خلاص شدن از مخمصه ای است که با دست خود آن را ساخته اید.
بعد از شمردن نقاط برجسته و مثبت Please Don’t Touch Anything، لازم است مشکلات موجود در آن ها را هم برشماریم. هرچند که “لطفاً به هیچی دست نزن” دارای گیم پلی سهل و راحتی است و پیچ و خم های زیاد و جذابی در وجود خود دارد، ولی با تمام این محسنات سوالی که پیش می آید این است که: آیا Please Don’t Touch Anything این پتانسیل را دارد که در اذهان کاربرانش جا بگیرد و به زودی به دست فراموشی سپرده نشود؟ بدون شک این گیم چنان قدرتمند و مجذوب کننده است که می توان آن ا در لیست بازی های مستقل جا داد ولی آیا از عدم وجود حس خاص و منحصر به فرد در آن می توان چشم پوشید؟
با وجود ساخته شدن گیم هایی مستقل و روایت محور که پایان بندی فوق العاده قوی دارند (برای مثال در این باره می توان به داستان بازی استنلی پارابل اشاره کرد) و با گذشت زمان زیادی از عرضه آن ها بازهم چالش برانگیز و معمایی هستند؛ آیا باز هم می توان Please Don’t Touch Anything را گیمی به یاد ماندنی و تا ابد تازه، به حساب آورد؟
در مدت زمان انجام بازی، طراحان فقط به عرضه تک پوستری در راستای کمک برای پیدا کردن جواب معماها، بسنده کرده اند. با وجود اینکه با کمک این نشانه ها می توان به هر سختی آخر بازی را آزاد کرد ولی با این حال با بهره بردن از عنصرهای مختلفی همچون طرح معاماهای متفاوت، مرتبط شدن پایان گیم و… این امکان میسر می شد که راه های خاص و جذاب تری بر سر راه کاربر قرار گیرد.
موضوع خوشحال کننده این است که باوجود راهنمایی هایی برای معماها به روی پوستر در راستای رها ساختن آپشن های پنل، گیمر این قدرت را دارد که سرعت بازی را بالا ببرد. زمانی انتهای بازی را خواهید دید که بتوانید رمزی که در قسمت پشتی پوستر وجود دارد را حل کرده و راز آن را کشف کنید. اگر این کار از توان شما خارج است پس باید با صبر و حوصله تک به تک ارقام را تست کنید تا شاید یکی از آن ها درست از آب درآید که در این صورت بازی به شدت ملال آور و خسته کننده می شود.
متاسفانه از ظرفیت فراوانی که بازی می توانست به دوش بکشد استفاده بهینه ای نشده و همین امر باعث می شود احتمال این که Please Don’t Touch Anything خاطره ساز نشود، زیاد باشد.
